Ze hoopte gezond en wel aan de wintertrainingen te kunnen starten en een brede basis uit te bouwen, maar een achillespeesblessure houdt Louise Carton al wekenlang aan de kant. De specialiste van de 5.000 meter geeft eerlijk toe dat ze soms moedeloos wordt van alle blessurelast. Dat vertelde ze bij de VAL.
“Al twee maanden ben ik amper aan het lopen”, vertelt Louise Carton/ACME. Het gaat op sportief vlak niet zo goed met de West-Vlaamse. Na het EK in Berlijn was ze wel nog fit en trainde ze nog even verder. “Tot eind augustus ben ik rustig blijven doortrainen. Geen zware trainingen, maar blijven onderhouden. In de eerste helft van september ben ik op vakantie geweest, een zalige reis.”
Na de deugddoende vakantie liep het mis. “De eerste weken was er een contractuur in mijn kuit, maar die was snel onder controle. Nu ben ik helaas al enkele weken aan het sukkelen met mijn achillespees. Het is begonnen aan de hiel, en daardoor heb ik op een andere manier mijn achillespees belast, waardoor die ontstoken geraakte. Eerst was er gezegd dat ik de trainingen voorzichtig mocht opdrijven, maar op een gegeven moment begon het echt pijn te doen.”
Het is moeilijk op deze manier de moed erin te houden en positief te blijven voor Louise. “Eerst dacht ik nog: het is nog maar september, er is nog tijd. Maar het blijft aanslepen. In het begin was ik vol goede moed en smeet ik mij volop op de alternatieve trainingen. De afgelopen weken kreeg ik een planning om weer op te bouwen, maar ik voelde gewoon dat het niet ging. Ik word heen en weer geslingerd tussen moed en teleurstelling. Er zijn dagen dat ik mij moedeloos voel. Ik mis het lopen en voel mij zelfs een beetje een buitenstaander omdat ik zo lang niet meer aan de crossen kan meedoen. Ik wil er weer bij horen. Ik probeer te focussen op wat mij momenteel wel lukt, en de ene dag lukt het beter dan de andere. Het is mentaal geen makkelijke periode voor mij.”
Louise is ondertussen niet blind voor het patroon van kwaaltjes dat haar nu al een hele poos teistert, en probeert naar structurele oplossingen te zoeken. De opeenstapeling van blessures is geen zuivere pech, en dat weet de olympiër van Rio in 2016 zelf ook. “Het zijn geen abnormale blessures die ik voorheb, maar het is ook niet allemaal puur toeval dat ik dat allemaal aan de hand heb. Ik sta voor de spiegel en durf mezelf in vraag te stellen.”
“Tot twee jaar geleden had ik niet veel blessures, maar sindsdien ga ik een beetje van het ene naar het andere. Ik heb mij zeker al de vraag gesteld hoe dat komt. Helemaal ben ik daar nog niet uit, maar ik kijk met alle mensen rondom mij wat er misloopt. Op een zeker moment ben ik te veel beginnen focussen op resultaten, en ben ik druk beginnen voelen. Als je niet goed in je vel zit, lukt alles minder goed. Ik probeer die focus te verleggen naar andere dingen, maar dat is niet makkelijk. Het lukt wel steeds beter. Ik probeer terug te gaan naar het onbevangene.”
Een perspectief plakken op het heropstarten van de intensieve trainingsarbeid of het weer aantrekken van de spikes, is momenteel nog niet aan de orde. “In het beste geval kan ik binnen een week weer opstarten, maar dat zal opnieuw van nul zijn. Het doel is om toch nog aan het BK veldlopen te kunnen meedoen, en ik maak me sterk dat dat gaat lukken. Nog belangrijker is om nu weer op een gezonde manier aan het trainen te geraken.”