Louise Carton (25) heeft al een tijd te kampen met blessureleed. Na een rustige opbouw liep ze eind april opnieuw een kwetsuur op, deze keer een stressfractuur aan het heiligbeen. Een nieuwe opdoffer voor de voormalige Europees veldloopkampioene bij de beloften. In een open brief komt ze met een mogelijke verklaring voor het probleem, waar ze al geruime tijd mee worstelt.
“Mijn eerste reactie op het horen van die blessure was: Hoe komt dat daar toch? Op hetzelfde moment dacht ik ook: Eigenlijk weet je stiekem wel hoe dat daar komt.” Het zijn de eerste woorden in de open brief van Louise Carton. Een moedige getuigenis, waarmee ze wil aantonen dat ook topsporters de druk ervaren zo scherp mogelijk te moeten staan. “Als ik aan de start stond van een wedstrijd, had ik schrik dat anderen mij te dik zouden vinden, dat iedereen het zou zien als ik een halve kilo was bijgekomen.”
De Belgische langeafstandsloopster haalt ook aan dat het niet evident is om daar met anderen open over te praten. “Mijn coach, mama, psycholoog, voedingsdeskundige en sommige van mijn vrienden wisten allemaal wel dat ik worstelde met mijn voeding en gewicht, maar ik kon ze nooit alles vertellen. Ik was zo gefrustreerd, boos op mezelf, omdat ik niet uit die vicieuze cirkel geraakte.” Een taboe, dat was ontstaan tijdens een eerste vetmeting heel wat jaren terug. Ze kreeg het advies om nog maximaal één kilogram te verliezen met het oog op een belangrijke wedstrijd. Een trigger, aangezien ze op die manier dacht dat ze te zwaar zou staan.
“Ieder verhaal is verschillend, iedereen moet daar een eigen weg in vinden.”
Op het EK in Berlijn vorige zomer dringde het bij Louise Carton voor het eerst door dat het zo niet verder kon. In oktober startte ze met intensieve gesprekstherapie. “Tijdens die sessies kwamen zo veel emoties naar boven dat ik soms een hele dag niets meer waard was. Ondertussen kwam ik heel wat kilo’s bij. Toen ik mezelf na al die jaren toestond om te eten waar ik zin in had, kon ik precies niet meer stoppen. Het gaf me niet bepaald een goed gevoel, maar ik liet het gebeuren. Na een paar maanden, een paar dagen voor ik weer pijnvrij kon lopen, kreeg ik voor het eerst in 5 jaar mijn maandstonden. Ik wist niet goed of ik wilde wenen of lachen, dus deed ik het maar allebei. Het was een eerste belangrijke stap om terug helemaal gezond te worden.”
Met deze getuigenis wil ze vooral anderen overtuigen om open over hun problemen te praten. “Ondertussen weet ik dat heel veel vrouwen en mannen dit meemaken. Ieder verhaal is verschillend, iedereen moet daar een eigen weg in vinden. Als ik hiermee ook maar één iemand de moed kan geven om er met eender wie over te praten, dan vind ik dat de moeite waard om me hier kwetsbaar op te stellen.”
De volledige open brief kan u terugvinden op haar website.
