Dag 6 van het EK door de ogen van Lander Tijtgat

Het EK in Zürich ligt definitief achter ons. Gisteren kaapten de Belgen nog enkele top 8-plaatsen weg en dat bracht het totaal voor ons land op 9 maal een plaats binnen de eerste 8 en 1 medaille.

Elke EK-dag volgde er een Belgische atleet het Belgische gebeuren voor ons. Wat vond hij/zij van de resultaten van onze landgenoten? Je kwam het allemaal via deze site te weten. Dinsdag vingen we aan met hordeloper Erik Heggen, woensdag nam meerkampster Marjolein Lindemans de column voor haar rekening, donderdag was Astrid Verhoeven de zondebok/gelukzak, eergisteren was dat Stijn Baeten, gisteren deed Seppe Thys zijn verhaal en vandaag doet Lander Tijtgat dat. We sluiten nog niet definitief af, want deze avond analyseert verspringer Jeroen Vanmulder nog het totale EK voor de Belgen. 1500m-specialist Tijtgat is dus de voorlaatste in de rij die zijn gekruide mening weergeeft.

Wie het aimabel ouderdomsdeken El Hachimi aan de slag zag in Heusden op 19 augustus, wist dat de man ballen aan zijn lijf had. Helaas zie je de nestor danig veel kraken na zijn gekende blitzstart, dat je zelfs zonder glazen bol toch wel een kluitje kon verdienen op een of andere (illegale) goksite. Kans gemist. Men kan zich evenwel vragen stellen bij zijn marathonvoorbereiding. Abdelhadi liep zowel op het BK als op de KBC nacht te Heusden een 5000m. Spikes op een beenharde mondo-piste: kwestie van de basissnelheid te prikkelen, hoorde je in de wandelgangen. Wellicht had hij beter nog een extra laagje uithouding gelegd tijdens deze cruciale trainingsweken, want hij kraakte toch wel extra hard tijdens de laatste 5 km.  Wel knap dat hij überhaupt dit niveau nog haalt: op zijn pensioenwaardige leeftijd zie ik er hem dit niet veel nadoen. Neen, ik heb echt genoten van de 1500m tijdens deze editie, met Tarik als enige Belgische lichtpuntje. De reeksen overleefd op branie. Je moet het maar doen, op je eerste echte EK. Snel starten voorin, wat kapitein spelen en koud afmaken in de sprint. Geen meter te veel gelopen. Daar komt het op aan tijdens de reeksen: binnenbaan houden, jezelf positioneren in de kopgroep bij aanvang van de laatste ronde, én proberen te houden. Natuurlijk in de veronderstelling dat je over een paar prachtbenen beschikt. PJ, terecht onze grootste hoop van de laatste 20 jaar op de metrische mijl, liet het jammer genoeg afweten. Ik ben een grote fan van PJ. Branie, looks én talent. Van een outsider voor het podium kan je echter deze afwachtende houding niet goedpraten. Ik had even de idee dat hij iedereen de laatste 50 meter – wijs en middenvinger in de neusgaten – een poepje zou laten ruiken. Dit gebeurde geenszins. Al had ik de indruk dat de vorm waarmee hij in Heusden iedereen (behalve Beardy Man) overklaste, net dié dag niet aanwezig was. Zo is wederom bewezen dat pieken en pieken niet hetzelfde is, en bovendien geen exacte wetenschap. Misschien moeten toekomstige 1500m toppers alle reeksen, halve finales en finales van, Helsinki 2012, London 2012 en Moskou 2013 eens onder de loep nemen. Om 1 man in de gaten houden: de Noor Henrik Ingebritsen. Het kan geen toeval zijn dat het Noorse Jerommeke er 3 maal in slaagt om de finales te bereiken. Zeker doen. De estafettes waren een maat voor niets voor de Belgen. Ok, Jonathan Borlée had wellicht voor een betere eindtijd gezorgd, maar no way dat de Tornados een gouden medaille hadden weggekaapt, toch niet met deze supra – 45 – seconden – vorm. Het is jammer, want intrinsiek heeft dit land een gouden kwartet voor dit soort wedstrijden. De missing link – iemand die 45 hoog loopt – een nieuwe CVB – hadden we eindelijk gevonden. Nu ja, gevonden. Watrin was er al even, maar pas sinds dit jaar loopt hij geregeld onder de 46 seconden. Neen, dit was niet het jaar van de aflossingen. Ik heb het wel voor mannen als Jacques Borlée. Mensen die ongegeneerd tegen de schenen schoppen, af en toe mét reden. Maar zelfs Jacques moet durven voor de spiegel staan en op zoek gaan naar oorzaken. Het is heus niet enkel de schuld van de harde piste en de nefaste problemen met de atletiekbond.  Van de vrouwen vier maal vier heb ik toch meer genoten. Ik heb het immers voor vrouwen, moet u weten. Maar het feit ze geselecteerd werden, was toch wel een vervroegd kerstcadeau. Je kan me niet wijsmaken dat de bondstop écht iets verwachtte van deze 5 atletes. Geen van hen had de individuele limiet  benaderd, zelfs niet binnen één en dezelfde seconde. Alsof de bond vier mannen zou selecteren die allemaal individueel niet sneller lopen dan 46’95. Kom nou. Neen ik hoop dat de vrouwen zich daar goed geamuseerd hebben. Een tripje Zürich is niet iedereen gegeven. Momenteel zijn de Belgen toe aan het slotdiner en een feestje nadien. Mag het gezegd worden dat er dit jaar niet al te veel te feesten valt? Zou Nafi daar dan alleen staan shaken? Samen met Axelle en Tarik scheurend over de dansvloer dan? Ook Anne mag van mij een paar splits doen, samen met Eline.  Neem het van mij aan, maar aan Anne Zagré is een topdanseres verloren gegaan. Dit is geen dansen meer, maar kunst. Niet via via. Met de eigen ogen gezien. Maar ik dwaal af. De grootste Belgische équipe sinds de jaren ’70 heeft niet bijster goed gescoord tijdens deze Europese kampioenschappen. Er waren (te) weinig finaleplaatsen. Als er dan een rechtstreekse finale was, werden de Belgen daar genadeloos afgemaakt. Het is onmogelijk om voor ondergetekende elke Belgische prestatie te fileren, maar aangezien dit een column is, waag ik mijn kans.  Eentje werd geselecteerd en kwam nochtans net uit blessure. Een andere werd geselecteerd, maar slaagde er nadien niet meer in om nog in enige race te finishen. Nog een paar anderen werden geselecteerd, maar liepen hun minste race van het seizoen nét op dit EK. Dit kan toeval lijken, maar misschien ook niet. Bovendien zijn onze afstandslopers wellicht te veel afhankelijk van hun hoogtestage. De limiet behalen na een hoogtestage lijkt kinderspel, maar diezelfde topvorm etaleren op een kampioenschap, blijkt ook dit jaar een moeilijke horde. Een oud zeer, dat van alle tijden lijkt te zijn… Neen, dit was niet het EK van de Belgen. Soms mag je ook eens ontevreden zijn… om erna in Amsterdam harder dan ooit terug te slaan.
[/toggle]

Afsluiten toen we telkens met een stukje muziek gekozen door de atleet aan het toetsenbord, dit keer dus Lander Tijtgat. Hij koos “Les Voiles’ van Poom. “Een column is een column. Net daarom is het een column. Er werd mij gevraagd om een column te schrijven over de laatste dag van het EK. Natuurlijk weten alle lezers van atni dat een column een gekleurde weergave is van de maatschappij en bovendien voor interpretatie vatbaar is. De track die ik koos, is voor mij een van dé zomertracks van deze zomer. Niet meer. Niet minder. Enjoy.”

Héél erg bedankt Lander Tijtgat voor deze bijdrage!