Elise Vanderelst was gisterenavond de grote blikvanger op de Meeting International d’Athlétisme de Liège. Ze stormde op de 5.000m naar een nieuw Belgisch record van 14’51″13 en dook zo ruim zeven seconden onder de twee weken ‘oude’ toptijd van Jana Van Lent. Een dag na de feiten reflecteert ze over haar verwezenlijking, maar ook over het dal waar ze uit moest kruipen om weer bovenaan de berg te geraken.
14’50″00: die ijzingwekkende chrono werd door World Athletics als WK-limiet opgelegd voor de vrouwen van de 5.000m. Elise Vanderelst maakte dit seizoen haar debuut op die afstand en deed dat met verve. Van 15’20″80 bij haar opener ging het naar 15’06″05 in haar tweede koers. Voor haar derde beurt kwam ze naar Luik afgezakt, waar ze in een topveld hoog mikte en op zoek ging naar een WK-ticket. Die limiet kwam er net niet, maar met 14’51″13 moest het Belgisch record van Jana Van Lent er wel aan geloven.
“Ik heb getraind voor 14’50” en was volledig gefocust op de WK-limiet. De 5x1000m op training leerde ons dat het kon, maar dat het er zo goed zou uitkomen op wedstrijd was natuurlijk geen zekerheid. Eigenlijk was het devies ‘gewoon het tempo volgen’ en zo weinig mogelijk energie verspillen. Op een gegeven moment stokte het echter en dan heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Ik wilde deze kans op een snelle tijd niet verkwisten, ook als dat betekende dat ik zelf even voor haas moest spelen. Waarschijnlijk is dat het laatste procentje dat ik nog nodig heb: een perfecte koers waarin ik in het pak kan blijven zitten. Die limiet zit erin.”
Vanderelsts eerste passen op haar nieuwe afstand zijn ronduit indrukwekkend. Volgens de nationaal recordhoudster op de 1500m én de 5.000m is dat aan een combinatie van factoren te wijten:
“De Belgische concurrentie stuwt me vooruit. Ik kijk er nu al enorm naar uit om tijdens het BK tegen Jana Van Lent te lopen. Het zou ook formidabel zijn als we allebei een plaatsje kunnen krijgen in de 5.000m op de Memorial Van Damme. Het niveau in het Belgische afstandslopen is spectaculair aan het stijgen. Dat mocht ik deze winter zelf nog ondervinden”, stelt Vanderelst verwijzend naar haar gemiste EK cross-kwalificatie op de lange afstand.
“De 1500m op het EK in Apeldoorn was een kantelpunt. Dat kampioenschap was een negatieve ervaring, maar één waar ik door moest om beter verder te kunnen. Ik ben over veel dingen beginnen nadenken, met name of de 1500m nog wel mijn afstand was. Ik was me blind aan het staren op de 4-minutengrens, terwijl het een soort vicieuze cirkel is. Er wordt 3’59” gevraagd om op een Diamond League binnen te geraken, maar tegelijk zijn dat de enige wedstrijden waar die tijden effectief gelopen worden. Ik wil die barrière nog steeds breken, maar ik wacht mijn moment af. Een 1500m blijft compatibel met de 5.000m”
Ook een trainerswissel, van Grete Koens naar Ivo Roelandt, was het gevolg van die reflectieperiode: “De samenwerking vanop afstand met vooral contact tijdens stages werkte zeker. Maar ik heb wel onderschat hoe belangrijk het voor mij persoonlijk was om op constante basis samen te kunnen trainen. Een groep brengt plezier in een training en ik heb geleerd dat ik iemand ben die dat nodig heeft.”
Reacties van de andere pretendenten in Luik leest u hier.
