Michael Obasuyi werd op het WK in Tokio zojuist uitgeschakeld in de reeksen. Met 13”54 op de 110mH zat hij ruim drie tienden boven zijn BR van eerder deze zomer. Achteraf vertelde hij zowel fysiek als mentaal op te zijn, waardoor hij zich niet meer kon opladen. Stoppen met atletiek op het hoogste niveau behoort tot de mogelijkheden. Het fysieke aspect is te wijten aan zijn zware blessureparcours van de afgelopen jaren in het algemeen en het laatste half jaar in het bijzonder. Voor het mentale aspect verwees Obasuyi naar het gebrek aan respect en ondersteuning in het Vlaamse sportlandschap, dat vloekt met het niveau van zijn prestaties.
Michael Obasuyi zei de voorbije weken meermaals dat hij absoluut in de WK-finale van de 110m horden wilde staan. Aan die finaledroom kwam op het WK in Tokio al vroegtijdig een eind. Obasuyi bleef met 13″54 ver boven zijn Belgisch record van 13″19 en maakte geen aanspraak meer op de volgende ronde.
Verre van het resultaat waarop hij hoopte dus, toch? “Neen, maar goed. Als atleet weet je wanneer je wel en niet in vorm bent, en ik ben fysiek en mentaal op”, vertelde Obasuyi meteen na de reeksen. “Ik kamp met veel pijntjes en het lukt me niet om 100% te gaan. Dan weet je dat het moeilijk wordt op een WK.”
Op zich verliep sinds de IFAM, waar Obasuyi voor de tweede keer deze zomer zijn eigen BR aanscherpte ondanks een moeilijke aanloop naar dit seizoen, alles weer heel goed. Van nieuwe blessures was nadien ook geen sprake, verduidelijkte de hordeloper nog. “Maar goed, het zal waarschijnlijk ook grotendeels mentaal zijn. Ik ben echt op, het lukt me niet om me op te laden. Het kan me ook helemaal niet zoveel meer schelen eigenlijk, dus ik ga nog eens goed nadenken of ik nog wel door wil doen. En dat zeg ik niet als reactie op deze wedstrijd. Dat is iets wat al zeer lang speelt bij mij. Het plezier is volledig weg.”
Obasuyi stipt als reden niet zozeer zijn verleden van blessures aan, wel de ondersteuning die hij onvoldoende voelt “Het spookt vooral door mijn hoofd hoe topsport in Vlaanderen zijn gang gaat. Al zeker als je de verkeerde discipline hebt gekozen, want ik vind toch nog altijd dat ik één van de betere Vlaamse atleten ben. Maar dat merk ik niet in de ondersteuning die ik krijg, en dat ben ik beu. Simpel.”
