Of Elien Vekemans na haar reeks Belgische records nog steeds met haar voeten op de grond staat? “Ik kom net van mijn examen geologie en bodemkunde”, vertelde de nationale recordhoudster op het persmoment van de Allianz Memorial van Damme. Ondanks haar successen en het feit dat er plots veel op haar afkomt is Vekemans dus nog steeds de nuchterheid zelve. Toch is er een groot verschil met vroeger. De atlete straalde nog nooit zoveel vertrouwen uit en geniet volop van haar progressie. Vrijdag hoopt ze vooral om die vooruitgang te kunnen bevestigen.
Elien, hoe kijk jij terug op de afgelopen weken waarin je stapsgewijs het Belgische record in het polsstokspringen naar 4m73 bracht?
“Ik had niet verwacht dit seizoen al zo hoog te springen en ik probeer van deze momenten dan ook echt te genieten. Alle factoren zitten eindelijk mee. Ik heb een jaar blessurevrij kunnen doortrainen en zette zo stappen vooruit op vlak van kracht, snelheid en techniek. Daar dank ik mijn trainer Steven (Taelman; red.) echt voor. Je record met bijna twintig centimeter op één jaar tijd aanscherpen is veel, maar dat is wel een beetje eigen aan polsstok. Als het klikt kan het plots snel gaan. Naast het fysieke ben ik ook mentaal gegroeid. Ik leg mijzelf geen barrières meer op. Als ik nu klaarsta om aan te lopen, dan geloof ik ook echt dat ik het kan. Dat is zo belangrijk.”
Zonder jou druk op te leggen: Denk je dat je nog beter kan?
“Dat gevoel had ik na mijn sprong over 4m73, ja. Maar dat hoeft voor mij niet per sé dit jaar nog te zijn. Ik heb op veel vlakken nog marge, bijvoorbeeld op vlak van de stokken die ik gebruik. Ik ben recent beginnen springen met een straffere stok maar nog niet met een langer exemplaar. Daarvoor moet ik naar een langere aanloop gaan. Dat kan een doel zijn voor volgend jaar, maar het hoofddoel is vooral om er tijdens de Olympische Spelen in LA te staan.”
Wat verwacht je van de wedstrijd van vrijdag?
“Het is al een lang seizoen geweest met veel wedstrijden. Ik voel dat ik het fysiek iets zwaarder krijg. Daarom is het fijn om nog zo’n leuke wedstrijden zoals de Memorial en het WK in het vooruitzicht te hebben. Dat helpt om mij op te laden. Ik kijk er heel hard naar uit en hoop aan mezelf te bewijzen dat mijn hoogtes van de voorbije weken geen éénmalige prestaties waren. Het zou voor mij een bevestiging zijn dat ik klaar ben voor Tokio.”
Heb je zelf nog herinneringen aan toen je als supporter in het stadion zat?
“Zeker. Tien jaar geleden mocht ik als klein meisje in het voorprogramma de aflossing meedoen. Nadien mochten we blijven kijken en ik zat toevallig aan het polsstokspringen, niet wetende dat ik dat ooit zelf zou doen. Ik was superhard onder de indruk van het gebeuren en voor mij is toen het zaadje onbewust geplant. Ik hoop dat ik op mijn beurt nu jongeren kan inspireren.”
Kijk jij nog op naar je tegenstanders?
“Ondertussen voel ik mij al iets comfortabeler tussen die toppers dan een jaar geleden. Toen kende niemand mij. Maar het doet mij zeker nog iets om tegen atleten als Katie Moon of Sandi Morris, die ik ooit in Brussel 5m zag springen, in actie te komen. Dat blijft toch een beetje speciaal.”
