Het atletieknieuws vloog ons in 2025 weer om de oren. Bij Atletieknieuws deden we er alles aan om dat zo snel en volledig als mogelijk tot bij u te brengen. Aan het einde van het jaar geeft de redactie een inkijkje in de eigen hersenpan: welke momenten zijn ons bijgebleven en mogen de boeken in als persoonlijke favoriete atletiekmomenten van 2025?
Michiel Reyntjens – “Den ouwe” is nog niet versleten
In een interview met Le Soir voorafgaand aan het WK deelde Dylan Borlée dat zijn collega-Tornados Jonathan Sacoor en Daniel Segers hem weleens plagerig “le vieux” noemen. Een etiket dat niet helemaal natuurlijk aanvoelt om de atleet te omschrijven die we al bijna 15 jaar lang kennen als de jongere broer van Olivia, Kevin en Jonathan. Die twee laatsten hingen in 2024 hun eigen spikes aan de wilgen en werden zijn trainers. De nieuwe aanpak legde Dylan, zonder afbreuk te doen aan het jarenlange knappe werk van vader Jacques, duidelijk geen windeieren.
Borlée, in september 33 geworden, scheerde in 2025 hoge toppen. De 400m-specialist liep in de afgelopen zes maanden vijf van de zeven snelste baanrondes uit zijn carrière. In Tokio droeg hij ook zijn steentje bij aan de eerste WK-medaille van het Belgische 4x400m mixed relay-team. De Dylan die we dit jaar voor de micro kregen was vastberaden, ontspannen en op een ongedwongen manier ook helemaal meester over zijn eigen traject. Meer dan ooit spraken we een man die volledig in harmonie leek te zijn met zichzelf. Mijn bewondering heeft hij om zo diep in zijn carrière dat soort stappen te blijven zetten.
De 44”94 die Borlée op de Memorial Van Damme neerzette was het orgelpunt van zijn magnifieke individuele campagne. Heel wat puzzelstukjes vielen samen en de estafetteroutinier eiste de spotlights van het Koning Boudewijnstadion dit keer eens voor zichzelf alleen op. Zijn eerste duik onder de magische 45”-grens was van het mooiste dat sport te bieden heeft: emoties, collectieve vervoering en ontlading waar jarenlange noeste arbeid achter schuilging.
Jolien De Bock – Een natte avond, een droge conclusie: Sydney is van een andere planeet
Dag zes van het WK atletiek in Tokio. Geen Belgen in een finale, maar toch hing er iets in de lucht. Terwijl ik mij richting perstribune begaf, was het gevoel alomtegenwoordig: dit zou geen gewone avond worden. Op meerdere plaatsen dook dezelfde boodschap op: “Persconferentie enkel bij wereldrecord.” Zo’n blad hing er niet elke dag en zette alles extra op scherp.
Tokio had ons al dagenlang laten puffen, maar een half uur voor de finale van de 400 meter ging de hemel open. Regen mengde zich in het verhaal en toverde de piste om tot een spiegel. De spelbreker was nog steeds aanwezig toen Sydney McLaughlin-Levrone en co hun startblokken opzochten. Na tergend lang dribbelen, hinken en op de benen kletsen om de kou te verdrijven, werden ze eindelijk losgelaten voor wat we nu gerust dé finale van dit WK mogen noemen.
McLaughlin-Levrone in vijf, Salwa Eid Nasser in zeven en Marileidy Paulino in negen. De namen die iedereen had aangekruist. Ik geef het toe: ik had een uitgesproken favoriet. Alles in mij hoopte dat Sydney iedereen op een hoopje zou lopen. Dat gebeurde niet helemaal, maar wat volgde was minstens even indrukwekkend.
Vanaf de eerste meters nam McLaughlin-Levrone het commando. Ze liep zoals ze altijd loopt: moeiteloos en krachtig, alsof ze met de baan onderhandelde in plaats van haar te bevechten. In de laatste rechte lijn duwde ze nog één keer door en stopte ze de klok op 47”78. Een wereldtijd. De tweede chrono ooit. De snelste 400 meter in veertig jaar.
Ik blijf ervan overtuigd dat er nog meer in had gezeten als de zon zich had laten zien. Maar ook zonder nieuwe mondiale grens maakte deze race diepe indruk. McLaughlin-Levrone bezit dat zeldzame aura dat slechts enkele kampioenen hebben. Je kijkt naar hen en alles klopt: elke blik, elke houding, elke pas. Nafi Thiam is daar een ander schoolvoorbeeld van, dat terzijde.
Die regenachtige avond in Tokio bracht geen wereldrecord, maar wel een moment dat bleef nazinderen. Sydney McLaughlin-Levrone herschrijft ook op de vlakke 400 meter stilaan wat mogelijk lijkt.
Maixent Cuvelier – Rain Man Isaac Kimeli schittert op WK in Tokio
Wanneer je bij de laatste pagina’s van de kalender bent aangekomen, weet je dat er her en der weer talloze lijstjes worden opgemaakt. Van de beste boeken over de leukste nieuwe albums tot de beste nieuwe restaurants. Ook bij Atletieknieuws kijken we graag nog een laatste keer achterom. De gedachten dwalen dan al erg snel af naar de strafste Belgische atletiekprestatie van het afgelopen jaar: Isaac Kimeli op het WK in het Nationaal Stadion in Tokio. De zilveren medaille die Kimeli daar behaalde op de 5000m was van het allermooiste dat de Belgische atletiek te bieden heeft. Hijzelf was zowaar bijna teleurgesteld dat wereldtopper Cole Hocker hem net van het goud wist te houden.
Was Kimeli het mooiste wat de Belgische atletiek te bieden had, dan waren de dagen voor zijn exploot een waar treurstuk. Het beeld van Nafi Thiam die door haar kine buiten het trainingscomplex behandeld moest worden, vulde dagenlang de Belgische kranten. Voor onze succesvolste atlete ooit kende het WK een vroeg einde; de stress en omstandigheden bleken ondraaglijk. In de nasleep van Thiam lieten nog een aantal andere atleten hun onvrede blijken. Het maakt de prestatie van Kimeli alleen maar straffer. Op een moment dat de Belgische atletiek in zwaar onweer verkeerde, maande hij in het interview na zijn topprestatie aan tot positiviteit: “Na die donkere dag gisteren, met al dat gedoe met de federatie, wou ik er vandaag een mooie dag van maken. Ik wilde dit WK op een positieve manier afsluiten. Dat de focus niet altijd op het negatieve zou liggen.” Datzelfde interview ging trouwens even viraal als de prestatie van Kimeli zelf. Zijn emotionele getuigenis over racisme liet niemand onberoerd.
De prestatie van de zelfverklaarde Rain Man was weliswaar ongelooflijk knap, dat hij in vorm was, maakte hij enkele weken eerder echter ook al duidelijk door in Lausanne een fantastische zege te halen op ‘Diamond League’-niveau. Ook al ontzettend knap, want slechts zeven Belgen gingen hem voor. Na meerdere medailles op het EK veldlopen, zilver op de 3000m op het EK indoor in 2021, brons op het EK op de weg eerder dit jaar in Leuven, winst in de Diamond League en nu dus ook WK-zilver oogt het palmares van Kimeli simpelweg indrukwekkend. Zoals dat hoort bij nieuwjaar dwalen de gedachten ten slotte ook al een keer voorzichtig af naar de toekomst. Op 10 augustus vindt de 5000m-finale plaats op het EK in Birmingham, laat de regen maar met bakken uit de lucht vallen.
Nathan Sevenois – Ode aan de 5.000m (bij de vrouwen)
Het langeafstandslopen (bij de vrouwen) in België zit in een lift. Getuige hiervan nog vers in het geheugen de gouden teammedaille op het EK veldlopen en de waanzinnige marathonprestatie van een week eerder in Valencia. Geen wonder dat mijn keuze valt op één van de vrouwen die hier deel van uitmaakte. Toch kies ik voor een eerdere prestatie die hopelijk bij velen nog in het collectieve geheugen gegrift staat. Op een blauwe donderdag in het Zweedse Karlstad (of all places) deed ze iets wat hiervoor enkel weggelegd leek voor een man die enigszins goed getraind is. Ik spreek uit ervaring als ik zeg: “ga er maar aan staan!”
Het was een zoveelste episode in een soap die ons het hele outdoor seizoen heeft bezig gehouden. Jana Van Lent opende de debatten door het BR op de Interclub midden mei reeds te kelderen tot 15’02″75. Mag ik er u even aan herinneren dat ze hiervoor al een 3.000m in de benen had? Niemand twijfelde er dus nog aan dat ze in staat was om hieronder te duiken, maar toch maakten die 4 seconden een wereld van verschil. 14’58″68 was een chrono om van te duizelen. Ze was echter niet de enige atlete in vorm! Ook Elise Vanderelst mengde zich in de debatten en liet zien dat ze de overstap naar de 5.000m goed verteerd had. Het BR stond nog geen 2 weken of ze kelderde dit tot 14’51″13. Dit volstond net niet om de rechtstreekse limiet voor Tokio te kraken, iets waar Van Lent maar wat graag zekerheid over wilde. Zo geschiedde: 3 dagen later was het terug haar beurt om de schijnwerpers op te eisen. Door haar topchrono mocht ze deelnemen aan de Diamond League in Londen. Deze snelle wedstrijd mondde uit in een verbazingwekkende 14’42″93.
Zijn jullie nog mee? Het BR en rechtstreeks ticket voor Tokio waren dus reeds in handen van Van Lent, maar nog was de honger niet gestild. Voor eigen publiek, op de Memorial Van Damme, had ze nog iets speciaal in petto. De chrono wees hier namelijk 14’37″47 aan. In haar zog liet ook Vanderelst een fantastische tijd optekenen. Zij finishte in 14’40″70 waarmee beide dames uiteindelijk mochten aantreden op het WK. Op die manier deden ze dus alle twee op 1 seizoen tijd maar eventjes bijna 40″ af van hun persoonlijk record. Gezien het niveau waar ze al op liepen is dit ongezien. Ik vermoed dus dat er vele mannen met mij hun hete adem in de nek voelen … Fun fact: ze zouden trouwens op de Belgische ranglijst bij de mannen niet ver uit de top 50 gevallen zijn. Zeer benieuwd naar hoe dit in de toekomst zal evolueren, met ook nog Lisa Rooms die het BR van voor dit fantastische seizoen wist te verbreken. We zijn gezegend met deze generatie, laat 2026 maar komen!
Ruben Redant – Hoogtepunt van de Belgische hoogconjunctuur op de metrische mijl
Vrijdagavond 20 juni was het tijd voor de volgende meeting van het Diamond League-circus, een circus waar Ruben Verheyden dit atletiekjaar meerdere malen mocht deelnemen. Deze race telde weliswaar niet mee als officieel Diamond League-nummer, maar was aangelegd om het Franse publiek te trakteren op een recordpoging van Azeddine Habz. Parijs stond vorig jaar nog in het teken van de Olympische Spelen in het Stade de France, maar deze Diamond League ging door in het intiemere maar zeer goed gevulde Stade Sébastien Charléty.
Twee landgenoten mochten zich begeven op de gebogen startlijn: Ruben Verheyden en Pieter Sisk, beiden met de capaciteiten en het doel om zich te plaatsen voor het wereldkampioenschap in Tokio. Hierin slaagden beide mannen met glans, in een race waarin ze bescheiden aan het koord hingen. Meer was er ook niet nodig in een wedstrijd die uitliep op een wereldbeste jaarprestatie van Habz (3’27″49). Verheyden ging hier eindelijk naar huis met het Belgisch record op de 1500m. Hij heeft al meerdere Belgische records op zak, maar dit was het grote record dat hij nog moest toevoegen aan zijn palmares. Deze drie minuten durende wedstrijd zag uiteindelijk vier nationale records, een wereldjuniorenrecord, en op één finisher na een persoonlijk record voor het hele veld.
Wat de tijd nog straffer maakt, zijn de cijfers erachter. Volgens het puntensysteem van World Athletics is dit er 1231 waard. Daarmee is het de negende sterkste Belgische prestatie ooit gemeten bij de mannen. Enkele namen die nog boven hem staan? Bashir Abdi, Eliott Crestan, Alexander Doom en de Belgian Tornados. Een mooie lijst om tussen te staan voor de ondertussen 25-jarige atleet van Kim Barbé.
Zoals ik al vermeldde, stonden hier twee landgenoten aan de startlijn. Pieter Sisk, de gebeten 800m-specialist, toonde hier ook één belangrijk ding: hij is niet enkel een 800m-loper. Strijden op het hoogste Europese toneel kan hij evengoed over de langere afstand, getuige zijn 3’31″85.
Beide mannen zullen gegarandeerd te zien zijn dit indoorseizoen, hopelijk met de toevoeging van Jochem Vermeulen. Het indoor nationaal record zou weleens een strijd kunnen zien zoals bij onze 5000m-dames afgelopen zomer.
