Honderden Belgische fans, velen onder hen uitgedost in de nationale tricolore of met onze vlag in de hand. Het was een prachtig zicht gisteren in Tilburg, en het leek bij momenten wel alsof België Zuid-Nederland had geannexeerd. Onze atleten werden voortgestuwd door de constante aanmoediging. Maar zou een atletiektoernooi in eigen land niet een nog veel grotere boost voor de Belgische atletiek kunnen betekenen?

Af en toe verliet ondergetekende gisteren in Tilburg stiekem de perstribune om een kijkje gaan nemen tussen de Belgische veldloopfans. En toegegeven: dat waren de mooiste momenten van de EK-dag. Overal zag of hoorde je Belgische fans hun atleten vol vuur aanmoedigen.

“Het was een zottenkot. Het leek wel alsof elke fan op het parcours mijn naam riep.” Getekend: Isaac – Zilveren Sjakie – Kimeli. De Belgische atleten werden gedragen door supporters uit eigen land, ook al leverde dat niet altijd onverdeeld succes op. Ook Michael Somers wist het treffend te verwoorden. “Drie weken geleden liep ik nog de Amerikaanse NCAA-kampioenschappen. Veel mensen noemen dat het grootste veldloopevent ter wereld, en het was inderdaad een unieke belevenis. Maar ik durf te zeggen dat het in Tilburg … nog straffer was.”

Voor een internationaal kampioenschap in eigen land moeten we al terug naar het EK veldlopen in Brussel in 2008, op de piste moeten we nog veel verder terug in de tijd. Zo’n toernooi in eigen land, in het veld of op de piste, zou voor onze atleten nog veel meer kunnen betekenen dan eentje in Tilburg. Niet alleen om op de dag van de waarheid vooruitgebrand te worden, maar ook als piekmoment om maanden of zelfs jaren naar toe te leven.

Het gaat goed met de Belgische atletiek, getuige de onwaarschijnlijke zes medailles van het EK in Berlijn afgelopen zomer en de Gouden Lichting mannelijke afstandslopers die we momenteel kennen. Wees maar zeker dat we daar door buitenlandse collega-journalisten op aangesproken worden.

Maar het kan altijd beter. De aandacht en interesse die een kampioenschap in België met zich mee zouden brengen, kunnen de atletiek een blijvende surplus bezorgen en wegtrekken uit de categorie van randsporten waarvoor de aandacht altijd beperkt zal zijn. Zeker als er op dat EK of WK in eigen land rijkelijk medailles geoogst worden onze landgenoten – en daar is het nu wel het uitgelezen moment voor.

Wat voor de nog niet zo lang geleden ietwat verdwaalde, tengere tiener Isaac gold, mag ook voor onze beleidsmakers en atletiekfunctionarissen gelden. Zet eens alles op alles, droom groot, en dan moet er wel iets mogelijk zijn. België heeft een internationaal atletiekkampioenschap nodig, en de tijd dringt.

Milan Augustijns