Willem Renders is geselecteerd voor het WK veldlopen in Tallahassee op 10 januari. De Europese kampioen bij de junioren vervulde dankzij zijn top 3-plaats in Lagoa de selectiecriteria en mag dus op het vliegtuig naar Florida stappen. Dat doet hij als eerste Belg in 9 jaar tijd, een gebrek aan interesse dat in contrast staat met onze rijke geschiedenis op dat kampioenschap in de 20ste eeuw.
Willem Renders mag deelnemen aan het WK veldlopen bij de junioren. De 46ste editie van dat kampioenschap gaat op 10 januari door in Tallahassee, Florida. Voor een selectie werd door Belgian Athletics top 3 vereist op het EK in Lagoa, een vakje dat Europees kampioen Renders uiteraard kon afvinken. Hij krijgt zo de kans om zijn indrukwekkende vorm nog wat langer te benutten in het veld en meteen een eerste ervaring op het mondiale podium mee te pikken.
De laatste junior die voor ons land deelnam aan het WK veldlopen is Isaac Kimeli. Hij werd in 2013 30ste in het Poolse Bydgoszcz. In dat jaar werd Almensch Belete overigens 17de in de lange cross bij de senioren vrouwen. Kimeli keerde enkele jaren later terug als senior, maar moest in het Oegandese Kampala ziek opgeven. Sinds 2017 stuurde België niemand meer, maar daar komt met Renders nu dus verandering in.
Een bij ons ‘vergeten’ kampioenschap, ondanks de rijke Belgische geschiedenis
Het WK veldlopen bestaat intussen al 54 jaar, maar wordt sinds 2011 tweejaarlijks georganiseerd en is nu dus aan editie 46 toe. Het eerste WK in 1973, nota bene gehouden in Waregem, was in feite de doorstart van de veel oudere ‘Landencross’ of ‘Cross der Naties’. Die internationale veldloop vond haar oorsprong in Schotland in 1903, werd na de eerste wereldoorlog steeds internationaler dankzij de toevoeging van niet-Britse landen en groeide zo uit tot een officieus wereldkampioenschap veldlopen. Doorheen de jaren ’60 begon de Landencross die koosnaam pas echt waar te maken, met de introductie van een vrouwencategorie en de verwelkoming van Afrikaanse landen.
Na de eerste deelname van België in 1923 zou ons land de organisatie zelf zes keer in handen nemen: 4 keer Brussel, 1 keer Waregem en 1 keer Oostende. Gaston Roelants is mederecordhouder met 4 overwinningen tussen 1962 en 1972. Begin de jaren ’70 droeg de internationale veldloopbond ICCU de organisatie over aan de wereldatletiekfederatie IAAF. In de beginjaren van de Landencross als officieel WK heerste België, met talrijke teammedailles, twee bronzen plakken voor Karel Lismont (1974 en 1978) en vooral ook seniorenwereldtitels voor Erik De Beck (1974) en Leon Schots (1977) als uitschieters. Eddy De Pauw werd in 1979 wereldkampioen bij de junioren. Het kampioenschap zou na de editie van 1973 in Waregem nog drie keer terugkeren naar België, meest recentelijk in 2004 toen Brussel het toneel was. In totaal organiseerde ons land dus 10 keer de topafspraak in het veldlopen.
Na de eeuwwisseling werd het steeds minder gebruikelijk om Belgische selecties af te vaardigen. De afgenomen interesse van de Belgische federaties is ongetwijfeld deels te verklaren door de Afrikaanse dominantie en de beperkte medaillekansen op het kampioenschap. Sinds 1986 gingen alle wereldtitels bij de mannen, behalve de twee die Mohammed Mourhit in het Belgische laatje bracht, naar Afrikaanse atleten. Een beeld dat ook bij de vrouwen bestaat, al is de uitslagenlijst daar iets gebalanceerder. Deze zomer bleek op het WK echter dat er ook voor niet-Afrikaanse atleten mogelijkheden liggen op de afstandsnummers. Op de 5.000m en 10.000m gingen ‘slechts’ 5 van de 12 medailles naar Kenianen en Ethiopiërs. Het begin van een ommezwaai? Jimmy Gressier en Yann Schrub geloven alvast van wel, want zij trekken naar Tallahassee om een Franse (team)medaille na te jagen.
