Isaac Kimeli zorgde voor dé stunt van de week door vice-wereldkampioen op de 5.000m te worden. Maar ook de Tornados en de Cheetahs kwamen op de laatste dag van het WK nog in actie. Beide teams werden vierde. Merel Maes (hoogspringen) en Jente Hauttekeete (tienkamp) eindigden als tiende.
Hoe Isaac Kimeli naar een fantastische tweede plek liep op de 5.000m kunt u hier nog eens nalezen. Kimeli was echter niet de enige Belgische medaillekandidaat die in de afsluitende avondsessie aan zet was. Ook de twee 4x400m-ploegen joegen nog op een mooie eindnotering.
De mannelijke 4x400m-ploeg, de Belgian Tornados, waren als eerste aan zet. Hun ambitie om op het podium te eindigen, kreeg echter wel al snel een knauw doordat Dylan Borlée verstek moest geven nadat hij sukkelde met last aan de hamstring. Robin Vanderbemden, die zes jaar geleden ook al deel uitmaakte van het viertal dat brons pakte op het WK in Doha, verving hem.
De start was echter opnieuw voor Jonathan Sacoor. Hij wisselde als vierde met Vanderbemden en die kon die positie ook goed vasthouden bij het naar binnen komen. Vervolgens was het aan Alexander Doom. Met een pijnlijke grimas op het gelaat ging hij in de achtervolging op Zuid-Afrika. Amerika en Botswana waren dan al lang gaan vliegen en vochten een spannend duel om de winst uit.
Daniel Segers mocht als slotloper proberen om toch nog een medaille binnen te rijven, maar dat bleek toch al snel ijdele hoop. Ook Zuid-Afrika was namelijk gaan vliegen. Hun inhaalbeweging kwam echter net te laat om nog voorbij een van de twee leiders te gaan. De winst ging uiteindelijk naar Botswana (2’57”76). Zij snelden in de laatste meters nog voorbij Amerika (2’57”83). Zuid-Afrika liet exact dezelfde tijd noteren maar kreeg na het bekijken van de foto’s het brons om de hals. Ons land liet een tijd van 2’59”48 in de boeken zetten, zo’n kleine twee seconden trager dan in de kwalificaties.
Bij rechtenhouder sporza sprak Vanderbemden van een logisch resultaat. Toch heerste er bij het viertal wat ontgoocheling en dan vooral door het feit dat Amerika eigenlijk niet in de finale stond. Zij kregen na een mislukte wissel tijdens de kwalificaties echter een herkansing. Die werd vanochtend afgewerkt en de tijd die ze lieten noteren was goed genoeg om alsnog aan de finale te worden toegevoegd.
Vervolgens was het aan de vrouwen van het 4x400m-team. De Cheetahs verschenen in dezelfde volgorde als gisteren tijdens de kwalificaties.Dat betekent dat Naomi Van den Broeck als eerste aan de beurt was. Zij heeft er een druk WK opzitten, maar haalde toch nog maar eens het onderste uit de kan. Vooral haar laatste meters waren – zoals we dat ondertussen gewoon zijn – sterk en zo wisselde Van den Broeck als derde.
Het zat echter allemaal nog ontzettend dicht bij elkaar, maar Imke Vervaet wist zich toch in vierde positie te nestelen bij het naar binnen komen. Vervaet joeg op Nederland en sloeg tegelijk ook een gat met de achtervolgende landen. Wetende dat bij Nederland nog ene Femke Bol aan pas zou komen, leek een medaille toen al een utopie. Amerika en Jamaica hadden namelijk ook al een gaatje geslagen met onze landgenotes.
Ook Camille Laus hield de vierde stek vast en bevond zich op het moment van de laatste wissel een beetje in niemandsland. Zowel de eerste drie landen als de achtervolgende teams bevonden zich namelijk al op respectabele afstand. Helena Ponette kwam dan ook als vierde over de streep. De chrono gaf dan 3’22”15 aan.
De Cheetahs zetten zo hun beste resultaat ooit neer op een mondiaal (outdoor)tornooi. Amerika, met Sydney McLaughlin-Levrone als slotloopster, kroonde zich soeverein tot wereldkampioen in een nieuw kampioenschapsrecord van 3’16”61. Jamaica (3’19”25) kwam als tweede over de streep. Het brons was voor Nederland (3’20”18).
Aan de aanwezige journalisten vertelde Vervaet na afloop dat dit waarschijnlijk haar laatste wedstrijd was, al benadrukte ze dat de definitieve beslissing pas in oktober valt.
Ook de 20-jarige Merel Maes kwam vandaag nog in actie. In de hoogspringfinale wipte ze naar de tiende plek. Ze ging bij haar eerste poging meteen over de beginhoogte van 1m88. Op 1m93 vervolgens had ze alle drie haar beschikbare pogingen nodig. 1m97, het persoonlijk record van de hoogspringster, ten slotte bleek te hoog gegrepen. Hoe dan ook zal Maes ongetwijfeld tevreden terugkijken op haar eerste WK. Op moment van schrijven was er nog geen winnares bekend. Door de hevige regenval werd de finale namelijk stilgelegd. Om dezelfde reden kende ook het discuswerpen bij de mannen nog geen winnaar.
De allerlaatste Belg die in actie kwam op dit WK was Jente Hauttekeete. Welke prestaties hij allemaal neerzette op weg naar zijn tiende plaats in de tienkamp kunt u hier nog eens nalezen.
Aan de finale van de 800m bij de vrouwen deden er geen Belgen mee. De winst ging er – ietwat verrassend – naar de Keniaanse Lilian Odira in een nieuw kampioenschapsrecord van 1’54”62. De Britse Georgia Hunter Bell (1’54”90) en haar landgenote Keely Hodgkinson (1’54”91) nemen het zilver en het brons mee naar huis.
Het WK werd ten slotte afgerond met een knal door de mannelijke en vrouwelijke sprintbommen van de 4x100m. Bij de mannen greep Amerika de wereldtitel door een beste wereldjaarprestatie van 37”29 neer te zetten. Het zilver ging naar Canada (37”55). Nederland mag het brons mee naar huis nemen. Zij lieten een nieuw nationaal record van 37”81 noteren.
Bij de vrouwen ging het goud eveneens naar Amerika (41”75). Jamaica (41”79), met de afscheid nemende Shelly-Ann Fraser-Pryce, bleef Duitsland (41”87) in de strijd om het zilver voor.
Het WK is zo (op het hoogspringen en discuswerpen na) verleden tijd. Amerika staat na meer dan een week topatletiek helemaal bovenaan in de medaillespiegel. Met een zilveren en een bronzen medaille staat ons land in dat klassement op de 24e plek.
