Voor het eerst op dit kampioenschap was er geen ochtendsessie. De avondsessie had echter zeker voldoende in petto. Pieter Sisk en Eliott Crestan zorgden voor een 50%-slaagpercentage in de reeksen van de 800m. Ilona Masson baalde ietwat dat ze niet door de kwalificaties van het hinkstapspringen geraakte en ook Thomas Carmoy zal vermoedelijk niet helemaal verzadigd zijn. Hij bleef steken op een gedeelde 11de plaats in de finale van het hoogspringen.
Rond het middaguur onze tijd konden we direct op het puntje van onze stoel gaan zitten. Tijdens de reeksen van de 800m hadden we namelijk opnieuw 2 Belgen aan de start. Pieter Sisk trad aan in de tweede van maar liefst 7 reeksen. Om door te stoten was een plaatsje bij de eerste 3 nodig, waarnaast ook nog de 3 snelste verliezende tijden werden opgevist. Na een tactisch goede wedstrijd ontbrak hij op het einde een stevig eindschot. Dit resulteerde in een zevende plaats na 1’46″37, helaas onvoldoende. Net als op de 1500m strandde zijn avontuur zo in de eerste ronde. Achteraf sprak hij over een gebrek aan scherpte, iets waar hij met zijn entourage aan de slag gaat voor in de toekomst. Van Eliott Crestan werd min of meer verwacht dat hij zich vlot en rechtstreeks zou plaatsen voor de halve finale. Hij leek ook alles onder controle te hebben in de voorlaatste reeks en liep de hele wedstrijd in de top 3. De laatste 100m kreeg hij het echter zichtbaar moeilijk, waardoor hij nog terugviel naar de vijfde plaats. Gelukkig was de reeks voldoende snel, waardoor hij met zijn 1’45″05 donderdag alsnog opnieuw aan de bak mag. Hier bleek geen aanwijsbare reden voor, maar soms heb je wat kampioenschapsgeluk nodig. Vraag dat maar aan Samuel Chapple, de Nederlander die hem van het goud hield op het EK indoor. In de reeks van Sisk werd hij nipt vierde waardoor het kampioenschap er voor hem reeds op zit.
Gelijktijdig waren ook de kwalificaties van het hinkstapspringen bij de vrouwen aan de gang, waar Ilona Masson voor het eerst mocht proeven van een mondiaal kampioenschap bij de senioren. Ze opende met een zeer degelijke sprong van 13m79, slechts 30 cm onder haar PR. Haar afstoot was een stuk voor de balk en niet alles verliep naar wens. De tweede sprong ging de mist in, en ook in sprong nummer drie wist ze zich niet te verbeteren. Om de finale te halen was een sprong van 14m35 of een plaats bij de top 12 nodig. Uiteindelijk eindigde ze 19de in de totaaluitslag.
Thomas Carmoy had tijdens de kwalificaties zondag nog niet helemaal weten te overtuigen. Ook nu kende hij een aarzelende start, met 2 missers op de beginhoogte van 2m20. 2m24 bleek dan ook letterlijk te hoog gegrepen, en zijn wedstrijd eindigde hier. Door de snelle foutenlast helaas net geen top 10, maar een eerste finale op een wereldkampioenschap nemen ze hem toch al niet meer af. Dit was ook het nummer dat nog het langste bezig bleef waardoor de kampioen pas laat gekend was. De Olympische laureaat van Parijs Hamish Kerr schoot de hoofdvogel af door een beste wereldjaarprestatie van 2m36 neer te zetten. De Zuid-Koreaan Sanghyeok Woo gaf het hem niet cadeau door zilver te pakken met een sprong over 2m34. Je kon hier dus wel spreken over een zeer hoogstaande finale.
De volgende finale was er ook één van een kampnummer. Na de vrouwen gisteren was het deze keer de beurt aan de mannen om uit te maken wie de beste hamerslingeraar zou worden. Net als gisteren was het Canada boven. Ethan Katzberg was als titelverdediger en Olympisch kampioen de te kloppen man. Hij liet de tegenstand 2m achter zich, en won in een nieuw kampioenschapsrecord van 84m70. Eveneens de vijfde beste worp ooit. Dichtst in de buurt kwam de jonge Duitser Merlin Hummel, die een nieuw persoonlijk record neerzette van 82m77.
Nadat we gisteren reeds een zinderende finale hadden gekregen op de 100m horden bij de vrouwen, lag de lat voor de mannen hoog om hetzelfde te doen. In hun halve finales over 110m horden helaas geen Belgen, maar viel er toch een (grote) verassing uit de bus. De Amerikaanse uittredende wereldkampioen en wereldrecordhouder op de 60mH Grant Holloway wist reeds in de reeksen niet te overtuigen, en bleek inderdaad niet fit te zijn door de finale überhaupt niet te halen. Het was dan ook een andere Amerikaan die de favorietenrol en de druk van de natie moest torsen. Cordell Tinch bewees hier echter zeer goed mee om te kunnen. Hij liep als enige onder de 13″ en greep de macht in 12″99. Net als in vele andere sprintnummers waren de overige medailles voor Jamaica. Orlando Bennett en Tyler Mason mogen beiden met een (evenaring van hun) persoonlijk record mee het podium op.
Op de 400m zijn we aanbeland in de halve finales. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen stonden deze vandaag geprogrammeerd. Aan vrouwelijke zijde maakten de verwachte namen indruk, al was het toch vooral Sydney McLaughlin-Levrone die de tegenstand angst zal ingeboezemd hebben. Ze zette 48″29 op de klok, wat een PR, Amerikaans record, beste wereldjaarprestatie en de zevende chrono aller tijden is. Wat gaat dat geven in de finale … De mannen moesten niet zo heel veel onder doen. Busang Collen Kebinatshipi zette hier met 43”61 de beste tijd neer en niemand liep in 2025 reeds sneller. Geen nood als je deze naam (nog) niet kent, hij veilde maar liefst 6 tienden af van zijn PR en bombardeerde zich misschien wel tot 1 van de favorieten. Zeker omdat de anderen niet echt overtuigden. Onder andere de Amerikaan Jacory Patterson ontsnapte ternauwernood aan de uitschakeling. Iets wat voor de Britten Matthew Hudson-Smith en Charles Dobson bijvoorbeeld niet gold, zij bliezen de aftocht. De finales van de 1500m zijn eveneens nummers waar veel mensen naar uitkijken. De vrouwen mochten vandaag de spits afbijten. Faith Kipyegon had dit jaar het wereldrecord reeds aangescherpt, en kwam dan ook met een missie naar Tokio: opnieuw dubbel wereldkampioen worden op de 1500m en de 5000m. Iets waar ze overigens vorige zomer in Parijs ook in slaagde. Ze liet er dan ook geen gras over groeien en nam resoluut de leiding, om deze niet meer af te staan. In een scherpe 3’52″15, niet zo heel ver van het kampioenschapsrecord, nam ze haar vierde (!) wereldtitel op deze afstand mee naar huis. Haar landgenote Dorcus Ewoi mag naast haar blinken met het zilver en een nieuw PR van 3’54″92, de Australische Jessica Hull bekroonde haar consistente seizoen met een bronzen plak. Zo sluiten we alweer een goed gevulde atletiekavond af.
Morgen is het uitkijken naar Imke Vervaet die de reeksen van de 200m betwist. Daarnaast zijn er ook de halve finales op de 400m horden met zowel Naomi Van Den Broeck als Paulien Couckuyt aan de start.
