Het Europees kampioenschap zit er jammer genoeg op. Het was voor onze landgenoten geen super EK, daar kunnen we normaliter het allemaal over eens zijn. Enkele beloftevolle atleten staken echter wel meer dan hun neus aan het venster en de toekomst oogt rooskleurig.
De mensen die vertelden dat het atletieksprookje over zou zijn na de Borlées kregen ronduit ongelijk. Er is nog altijd licht in de tunnel, en dat zal wel nog even zo blijven. Wij vroegen aan verspringer Jeroen Vanmulder hoe hij het EK beleefde, wat hij van de Belgisch getinte prestaties vond. U leest zijn interessant stuk hieronder!
[toggle title= state=”open” ]Terwijl Rusland en Oekraïne elkaar al dag en nacht bestoken met wapens van eigen kweek, nietszeggende gevechten en eindeloze beschuldigingen werd er toch maar mooi geknuffeld op het podium van het hinkstapspringen. De Oekraïense Saladukha versloeg de twee Russische atletes Koneva en Gumenyuk en het trio glunderde samen onder het geflits van de persfoto’s.
De relativiteit van de sport, laten we dat vooral niet vergeten.
8 atleten die een top-8 plaats behalen was het doel van delegatieleidster Tille Scheerlinck. In mijn ogen niet de meest gedurfde uitspraak, maar wel een die zeker mogelijk was. De ambities van de atleten zelf werden op een iets hoger niveau de wereld ingestuurd.
Verschillende atleten reserveerden op voorhand een plaats op het grote podium van Zurich. De één beschouwde zichzelf als schaduwfavoriet voor het goud, terwijl anderen hoopten op een constante prestatie gedurende de competitie om zo het podium te veroveren.
Ode aan de atleten die hun ambitie durven uitspreken. Ode aan de atleten die voor het kampioenschap de moed tonen om het volk ervan te overtuigen dat zij en niemand anders kans maken op het podium van een Europees kampioenschap. Vanuit dit standpunt graag een eerste betuiging van respect voor onze nationale toppers waarvan wij op voorhand meer gehoopt hadden, maar hun favorietenrol niet hebben kunnen waarmaken.
Hiernaast waren er onze atleten die hun eigen ambities konden overstijgen. Ik denk aan een Tarik Moukrime die ons land liet genieten van zijn tactisch gelopen reeksen en finale op de 1500 meter. Ook Axelle Dauwens die op voorhand haar zinnen op de halve finale had gezet, werd door het land en zelf De Smisse in Damme richting een 7e plaats geroepen.
Met 9 atleten die een top-8 plaats veroverden kan niet alleen Tille Scheerlinck tevreden zijn maar wij allemaal. Al moeten we eerlijk zijn dat dit EK niet volledig vlekkeloos is verlopen. Tijd voor een wat als… .
Want wat als Thomas Van Der Plaetsen met een 100% fitte enkel zat en Jonathan Borlée zich niet had geblesseerd voor de start van de 400 meter finale? Wat als een jonge Hannes of Milanov hun kwalificaties toch hadden overleefd en hun ambities hadden kunnen waarmaken? Wat als Anne Zagré amper 7 honderdsten van een seconde sneller liep? Wat als Rusland en Oekraïne zich schaamden voor hun zinloze instelling? Want uiteindelijk keren onze Belgen nu ongestoord terug naar het land waar ze hun EK-dromen kunnen behoeden van alle negativiteit. Geen druk van mens of overheid die de plaats zal innemen van hun rijke sportervaringen die ze gedurende zes wedstrijddagen opgebouwd hebben. Zalig!
En die ervaringen zijn nog zo beperkt bij onze bronzen medaillewinnares Nafissatou Thiam. Goddank compenseert ze dit alles met haar buitengewone hoeveelheid talent die ze nogmaals ten sterkste benut heeft. Spurtend doorheen de belangstelling van mens en media kwam ze met heldere gedachten aan de start van haar zevenkamp. En die helderheid leidde haar tot de bronzen plak die nu over haar gespierde schouders hangt. Want een eerste dag bovenaan de ranglijsten afsluiten en dan toch een beetje wegzakken tot plaats 3 alvorens op de 800 meter van start te gaan is niet bepaald eenvoudig te verdedigen. De stress was duidelijk op haar gezicht af te lezen toen ze haar naam doorheen het stadion riepen. Het was wachten op het schot van de verlossing. De manier waarop ze deze 2 ronden doorheen het stadion liep bewees dat ze wist waarmee ze bezig was. Met heldere gedachten liep ze haar eigen wedstrijd van start tot finish om op deze manier met een persoonlijke besttijd naar het Europese podium te lopen waar ze onze conflictloze buurlanden mocht omhelzen.
We kunnen natuurlijk altijd negatief zijn. De ‘wat als…’ kwamen niet uit en onze Belgische atleten konden tijdens dit kampioenschap ons land niet volledig overtuigen dat we altijd op verschillende fronten kunnen meespelen voor de medailles. Niet alles kwam uit volgens de supporters hun mentale voorstelling. Abdi, de Borlée’s, Van Der Plaetsen , en de aflossingsploegen brachten geen 4 extra medailles mee naar huis. Maar werden de met geld beladen Duivels ook geen wereldkampioen in Brazilië?
Ach, we hebben niets te klagen! Zoals volleybalclub Roeselare trainer Emile Rousseaux vorig seizoen sprak na de nederlaag van de Beker van België tegen Antwerpen: “Sport is de snoepwinkel van het leven”.
Hallelujah!
En tot slot. Een boodschap van Jeroen Vanmulder met een daarbij aansluitend stukje muziekje.
” Beste Belgische atleten,
Follow the sun.
Set your intentions.
Dream with care
Tomorrow is a new day for everyone.
J. Vanmulder”
Héél erg dank aan Jeroen Vanmulder voor deze bijdrage!
