Voormalig hordenloopster Tasha Danvers kwam op de BBC-radio met een opvallende getuigenis naar buiten. De Britse, die brons won op de 400m horden op de Spelen in Peking, had een Olympiade daarvoor bijna haar kind opgegeven om de Spelen van Athene te halen. “Ik stond op de stoep aan de abortuskliniek, maar ik kon het niet. Ik barstte in tranen uit.” Enkele maanden later beviel ze van een gezonde zoon Jaden, maar mocht ze de Spelen wel van thuis uit volgen.
Tasha Danvers was met grootste ambities begonnen aan haar voorbereidingen op Athene. In Sydney was ze achtste geworden, maar inmiddels had ze wel de Universiade op haar naam geschreven en in Athene wilde ze voluit voor de medailles gaan. Ze was net 27 geworden en op haar sportieve hoogtepunt, met de Spelen slechts enkele maanden later. Haar worst-case scenario werd echter waar. Ze bleek, in volle voorbereiding, samen met haar partner en tevens coach Darrell Smith, in verwachting.
Danvers’ wereld stortte in en een onmogelijk dilemma drong zich op. Alsof dat nog niet genoeg was kreeg ze de halve (sport)wereld over zich heen. Onder meer voormalig Europees kampioen op de 400m horden, Alan Pascoe noemde haar “simpelweg dom”. Danvers was de wanhoop nabij en stond op het punt om het kind op te geven in functie van de Spelen, enkele maanden later. “Het was een onmenselijke keuze”, klonk ze. “Wat je ook doet, maak het jezelf niet moeilijk. Zorg gewoon dat je nooit, nooit zwanger wordt tijdens een Olympisch jaar.”
Dat ze ook effectief op de stoep voor de abortuskliniek had gestaan, wisten nog maar weinigen. “Ik was als verdoofd, maar toen ik bijna aan de deur kwam, stortte ik in. Ik kon het niet. Ik wilde mama worden.” Enkele weken later beviel ze van een gezonde zoon Jaden, maar mocht ze wel de Spelen volgen vanop de buis. “Het was een ware emotionele nachtmerrie.”
Danvers was vastbesloten vier jaar later alle criticaster lik op stuk te geven. Terwijl zo goed als iedereen de Britse al had afgeschreven en uitgingen van een fin-de-carrière, vocht Danvers keihard terug. Amper anderhalf jaar later haalde ze al het zilver binnen op de Commonwealth Games en stond ze even later in de finale op het WK in Osaka. Het hoogtepunt van haar tweede carrière moest dan pas komen. Met een nieuw persoonlijk beste van 53″84 haalde ze op de finale van de Spelen in Peking als dertigjarige mama de bronzen medaille binnen. “Het ultieme en uiterste geluk“. Zo zou ze later omschrijven hoe ze zich toen voelde.
Haar geluk bleef helaas niet lang duren. Danvers was vastbesloten om ook in eigen land in 2012 te schitteren op de Spelen. Haar relatie met haar coach liep op de klippen en de druk, die ze zichzelf deels had opgelegd, werd haar op een bepaald moment teveel. “Het is ontzettend zwaar om moeder te zijn. Als full-time werkend moeder maak je het jezelf nog zwaarder. Als professionaal atlete wordt het bijna onmogelijk”, zo vat Danvers het samen. “Op een bepaald moment was ik bijzonder ver weg. Ik nam al enige tijd slaapmiddelen, maar op een avond heb ik ze allemaal in een keer genomen. Ik werd wakker in het ziekenhuis, maar mocht blij zijn dat ik nog leefde.”
De Spelen van Londen haalde Tasha Danvers uiteindelijk niet. Enkele maanden daarvoor had ze een punt gezet achter haar actieve sportcarrière. Emotioneel echter, was ze er tegen dan weer helemaal bovenop. “We hebben uiteindelijk de juiste keuzes gemaakt. Ik ben gelukkig met hoe ik nu ben en mijn zoontje stelt het goed. Hij wil trouwens ook atleet worden… maar dan moet ik het nog even met hem over hebben,” lacht ze.